Blog: De natte zomer van een autobestuurder

Terwijl ik mijmerend aan het stuur van mijn auto terugrijd van mijn raad van Bestuur, is het wegdek spiegelglad van al het regenwater dat maar niet weggespoeld geraakt. Ook de overvloed aan gedachten spoelen heen en weer door mijn hoofd.

De meeting is heel intens geweest. Geleidelijk aan komt er meer structuur in de presentatie door de CEO , waardoor een mens als ik op korte termijn scherpere inzichten kan vormen, en “to the point” vragen kan stellen, suggereren, adviseren.

Toch klutst alles nog heen en weer in mijn hoofd, een Tsunami aan gedachten, aan  bedenkingen op mijn mentaal wegdek: heb ik het goed verwoord, gezegd, had ik het beter anders of helemaal niet gezegd, waarom heb ik op dat moment gezwegen…?

Je vormt een team met de andere bestuurders die, per definitie nieuwe, andere, soms wat tegenstrijdige meningen naar voor brengen. Alles gaat heel snel en het klutst en slipt en botst soms wel eens, zoals mijn voertuig in de plensende regen, maar « du choc des idées jaillit la lumière» zoals Edison -of was het Philips- zou gezegd hebben. En dan gaan we weer verder, en lijkt het wegdek weer even wat veiliger, nadat we opgelucht een moeilijk kruispunt voorbijgeraakt zijn.

Ik weet niet altijd of de CEO het licht ziet, wanneer vragen van alle kanten op hem worden afgevuurd, wanneer bedenkingen en suggesties en voorstellen als een spervuur naar hem worden gericht. Ik zie hem zo denken: wat bedoelen ze nu? Is dit nu groen, oranje of rood? En eigenlijk denk ik dat met hem mee. En veelal stellen we vast dat het oranje is. Als alles altijd groen of rood zou zijn, indien het allemaal zo gemakkelijk was, dan had je geen raad van bestuur nodig. Maar als het oranje is: versnellen of omgekeerd juist stoppen, dat is de challenge waar we telkens voor staan.

Mijn ruitenwissers schuiven heen en weer door de onophoudelijke regen. Ik sta stil, maar mijn gedachten stormen verder. Een bedrijf staat nooit stil, tenzij het te laat is. Ik denk aan de automatische piloot van Tesla. Dat zou bij dit rotweer toch een opluchting zijn. Met de gazet in de hand en « singin’ in the rain” op de achtergrond geconcentreerd na-denken over de inhoud van het debat van daarnet, zonder geestelijk overstromingsgevaar door het dreigende verkeer. Dat zou wat zijn. Maar zal die automatische bestuurder dan alles kunnen voorzien ? Kan die nu echt alles voorspellen? Gaan die tientallen camera’s en sensoren              -metafoor voor de ervaring van een Bestuurder -je nu echt telkens ongedeerd naar uw bestemming brengen?

Welke bestemming trouwens? Deze zal uw automatische bestuurder u niet helpen bepalen.

M.N.

12.09.2024